Далеко је мајка у вратима куће
Овде нема никог само дуси и ја
Далеко је вече још даље свануће.
Свуд около блато суво само слово
Једна бресква гола као жена да је
Садио је нисам нити обликово
Цвета нежна бресква и горко се каје.
Све чега се латих то сакато оста
Не чека ме нико нит ја идем коме
А у нади беху да учиним штошта.
Коме цветаш млада узалудна брескво
Кошава оркани гране нам се ломе
Недолично цвилиш закаснела песмо.
(Из „Антологије српске поезије (1847 – 2000)“ Ненада Грујичића, Бранково коло, 2012)
Нема коментара:
Постави коментар
Све што напишете је слика вашег образа!